[Pre | Face]

[การรุกราน | จากต่างดาว]

[ในปี ค.ศ.2050 โลกได้ถูกรุกรานจากจักรวรรดิต่างดาวนาม[เด็นโซ]โดยได้ยึดพื้นที่บางส่วนของโลกไปและสร้าง[โดดาเลียน]เป็นเสาขนาดยักษ์และมีโลหะขนาดยักษ์เรียกว่า[โพเลียม]พาดผ่านไปคลุมโลก โดยมีทั้งหมด10เสา โดยจะมีอยู่2เสาที่มีโพเลียมทั้งหมดมาบรรจบกันเป็นทางที่ใช้ติดต่อกับดาวอื่นและจักรวรรดิเด็นโซ

โดยโดดาเลียนได้เปลี่ยนพื้นโลกไปอย่างมากทำให้หลายๆประเทศรวมกันเป็นประเทศใหญ่ๆโดยมี 5ประเทศ ดังนี้



1.แอนโดรา(Andora) แบ่งพื้นที่ปกครองเป็น2ประเทศคือ สหราชอาณาจักรแอนโดรา(United of Andora)และ

เซ(Se)ที่ปกครองด้วยตนเอง

2.สาธารณรัฐเอลดา(Republic of Elda) แบ่งเป็น2ประเทศคือ เอลดาเหนือ(Elda North) และ เอลดาใต้(Elda South)

3.อินดา(Inda)มีประเทศเดียวแต่อยู่คนละทวีป

4.ประชาคมเนโออา(Community of Neoa) แบ่งเป็น3ประเทศ คือ เนโออากลาง(Neoa Center)

เนโออาตะวันออก(Neoa East) และ เนโออาตะวันตก(Neoa West)

5.แอตแลนติส(Atlantis) มีประเทศเดียวแต่มีส่วนที่ติกับแผ่นดิน และส่วนที่เป็นเกาะ

โดยหากไม่นับเป็นประเทศใหญ่แล้วทั่วโลกจะมี 9ประเทศด้วยกัน

และในทั้งหมดนี้รวมกันเป็น 4ทวีปดังนี้

1.ทวีปแอนโดรเมดา(Andromeda)มี3ประเทศใหญ่คือ แอนโดรา(สหราชอาณาจักรแอนโดรา) สาธารณรัฐเอลดา และ อินดา(ฝั่งที่ติดแผนดิน) ทวีปนี้ตั้งอยู่ใจกลางโลก

2.ทวีปเซ(Se)ตั้งตามชื่อประเทศเล็กของแอนโดราอีกประเทศก็คือ เซที่มีอยู่ประเทศเดียวในทวีป ตั้งอยู่ในขั้วโลกเนือ

3.ทวีปดาร์เรีย(Darria) มีประเทศเดียวคืออินดา แต่มีพื้นที่อีกหลายตารางกิโลเมตร แต่ไม่มีประเทศใหญ่หรือประเทศเลล็กอยู่ที่นั่น ตั้งอยู่ในขั้วโลกใต้

4.ทวีปคาเดีย(Cadia) มี2ประเทศใหญ่คือ ประชาคมเนโออาและแอตแลนติส มีพื้นที่อีก70%ไม่มีประเทศใหญ่หรือเล็ก และใน70%นั้น มีประมาณ40%เป็นพื้นที่ที่มอบให้จักรวรรดิเด็นโซ ตั้งอยู่ในทิศตะวันตก

แต่มีอีก1ทวีปที่มอบให้เด็นโซทั้งหมดคือ ทวีปดานา(Dana)ตั้งอยู่ในทิศตะวันออก

นอกจากนี้พื้นที่20%ของโลกเป็นพื้นที่ต้องห้ามเรียกว่า[Disconnect Area]ตั้งอยู่ในทิศเหนือและใกล้กับทวีปดานาเป็นพื้นที่ที่ห้ามทุกคนเข้าแม้แต่ทางจักรวรรดิเด็นโซเอง เนื่องจากในนั้นเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ที่คนเรียกว่า[Black Metal]เกิดจากการต่อสู้ของมนุษย์โลกกับ จักรวรรดิเด็นโซเมื่อหลายไปก่อนทำให้พื้นที่20%ของโลกนั้นหายไปเป็นรอยแหว่งอย่างที่เห็น ในปัจจุบัน โลกและจักรวรรดิเด็นโซได้พยยายามสร้างพื้นที่นั้นขึ้นมาใหม่โดยใช้โลหะโพเลียม โลหะชนิดเดียวกันกับที่ใช้สร้าง

โดดาเลียนเพราะเห็นว่ามีความแข็งแรงทนทานและเปลี่ยนรูปร่างง่ายโดยแค่ใช้น้ำสัมผัสกับโพเลียม แต่ค่อนข้างเสียค่าใช้จ่ายมากและพื้นที่ๆสูญเสียไปนั้นมีอาณาเขตกว้างมาก เลยต้องค่อยๆทำไปทีละนิด ในปี2050-2053ทั้ง2ฝ่ายต่าง มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่ทว่า ทั้ง2ฝ่ายกำลังจะเกิดการสู้รบกันในปี2054.........]

E.N.D. [.P.R.E.F.A.C.E.]

[.T.O. | B.E. | C.O.N.T.I.N.U.E.]

[Chapter | 0.1]

[เริ่มต้น | การพิพากษา]

--13 กรกฎาคม  2054--

7:00

[เสียงโทรทัศน์ดังลั่นทั่วบ้าน จึงรู้ใด้ทันทีว่า ตอนนี้ตอนเช้าแล้วเพราะคนที่ทำอย่างนี้ได้ มีคนเดียว ผม[ชิเซนดะ ฮาจิ] นักเรียนม.ปลายธรรมดา ที่อาศัยอยู่ในเขตปกครองที่3[โตเกียว]ในสหราชอาณาจักรแอนโดรา ผมอาศัยอยู่กับ[ชิเซนดะ ฮามิ]น้องสาวของผม ผมรีบเดินลงบรรไดลงไปห้องนั่งเล่น เพื่อไปหาเธอ

"นี่ เธอ เปิดทีวีเสียงดังอีกแล้วเหรอเนี่ย"

ผมตะโกนออกไป แต่ว่าเสียงเสียงของผมเบาจนเสียงทีวีกลบหมด ผมจึงเดินไปแย่งรีโมทมาจากเธอและรีบลดเสียงทีวีทันที

"อ้าว พี่ ตื่นแล้วหรือ"เธอถามพร้อมทำหน้างุนงง

"ข้าวเช้าล่ะ"

"ตั้งอยู่บนโต๊ะน่ะ"

หลังจากนั้นผมก็รีบทานข้าวให้หมดโดยน้องสาวของผมก็ยังเปิดทีวีเสียงดังต่อไป แต่ผมชินแล้ว เลยไม่ว่าอะไร

7:30

ผมรีบถือกระเป๋านักเรียนและเดินไปถึงประตูบ้าน

"วันนี้ไม่ไปเรียนเหรอ"

"วันนี้ เขาจัดพิธีไว้อาลัยผู้ที่เสียชีวิตในสงคราม มีแต่ม.ปลายที่ไปทำพิธีด้วยไม่ใช่เหรอ"

"จริงด้วยสิ งั้นพี่ไปละ"

ผมรีบเปิดประตูและออกจากบ้านทันที

{ระหว่างทางไปโรงเรียน}

ตุบ! มีใครบางคนมาตบหลังผม

"หวัดดี"

เขาเป็นเพื่อนที่ผมรู้จักดี[อาการะ ไคฮาคุ]เพื่อนสนิทของผม เขาเป็นคนขี้เล่นบางทีก็ถึงขั้นเปลี่ยนอารมณ์จากดีใจจนเครียดก็มี

"ดีจังเลยน้าา~ พวกม.ต้นเนี่ย ได้หยุด1วันเพราะต้องไว้อาลัยผู้ที่เสียชีวิตในสงครามน่ะ"

"งั้นหรอ"

"นี่ นี่ เราไปไว้อาลัยที่เสาโดดาเลียนต้นหลักหมายเลข1สินะ"

"ใช่"

"เยี่ยมเลย อยากเห็นของจริงมานานแล้ววววว~"

เสาที่ไคฮาคุพูดถึงคือ เสาโดดาเลียนที่ข้างบนนั้นมีโพเลียมพาดไปคลุมทั่วโลก โดยเสาหลักหมายเลข1คือเสาที่โพเลียมทั้งหมดมาบรรจบกันนั่นเอง ซึ่งตั้งอยู่ในเขตปกครองที่1[เรน]เป็นเมืองหลวงของแอนโดราและเป็นเขตเดียวที่ไม่ได้เอาชื่อเมืองในประเทศใดประเทศหนึ่งมาตั้งชื่อ

หลังจากนั้นเราก็เดินไปถึงโรงเรียนและขึ้นรถเพื่อไปเขตปกครองที่1[เรน]

{บริเวณเสาดาโดเลียนต้นหลักหมายเลข1}

ผู้คนเอยะเหมือนกับมางานเทศกาลใหญ่สักเทศกาล โรงเรียนสถานราชการหรือหลายสถานที่จะสามารถไว้อาลัยใกล้ๆเสาได้

แต่ว่าบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในสถานที่ดังกลาว เช่น คนแก่ เด็กเล็กๆ จะให้ไว้อาลัยอยู่ด้านนอก

พิธีไว้อาลัยยาวนานกินเวลาไปครึ่งวัน และในช่วงบ่ายจะให้ผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่า20ปีอยู่ต่อแต่หากแก่มากแล้วจะกลับเลยก็ได้

พวกผมอายุยังไม่เกิน20ปี ในเวลาบ่ายพวกเราจึงได้เลิกเรียนและกลับไปโตเกียว

ผมจึงกลบบ้านไปพับสักนิดหน่อย

17:00

"พี่จะออกไปข้างนอกเหรอ"ฮามิน้องสาวของผมที่นั่งดูทีวีอยู่ถาม

"อือ เดี๋ยวกลับมานะ"

ผมจึงเดินออกจากบ้านเพื่อไปออกกำลังกาย

{ริมแม่น้ำ}

ผมนอนลงบนพื้นดินที่อยู่ใกล้แม่น้ำ ความรู้สึกเหนื่อยหายไปทั้งหมดและทำให้ผมหลับไป

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงปืนดังขึ้นทำให้ผมตื่นขึ้นทันที จากอีกด้านของแม่น้ำมีหุ่นยนต์RP-12 1ตัว และคนที่น่าจะเป็ทหารประมาณ 5-6คน วิ่งตามเด็กผู้หญิงอายุราวๆเดียวกับผม ใส่ชุดนักวิทยาศาสตร์และถือกล่องบางอย่างวิ่งหนีข้ามสะพานมาถึงฝั่งนี้

ผมรีบวิ่งหลบเข้าไปในพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ๆเพื่อรอดูเหตุการณ์ เมื่อเธอวิ่งมาถึงฝั่งนี้ก็วิ่งไปตามถนน หลังจากนั้นผมก็เห็นกลุ่มคนประมาณ10คนมี9คนถือปืนที่ไม่ทราบชื่อ และอีก1คนที่ดูเป็นผู้นำกลุ่มสวมผ้าคลุมทั้งตัว เธอคนนั้นวิ่งไปหาและทำให้กลุ่มทหารและหุ่นยนต์กลุ่มนั้นหยุดการเคคลื่อนไหว

"ส่งเจ้านั้นมาให้เราซะดีๆ"

ทหารคนหนึ่งพูด

ดูเหมือนว่าคนพวกนั้นจะไม่ส่งของนั้นไปให้ ทหารและหุ่นยนต์ยกปืนขึ้นเตรียมยิง ทำให้ผมรู้สึกว่า ทำไมทหารถึงจะยิงพลเรือน ผมจึงรีบวื่งเข้าหาทหารพวกนั้นและใช้มือของผมชกเข้าหาหู่นยนต์ที่อยู่หน้าสุด!!

สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แขนซ้ายของผมมีรอยสักประหลาดเรืองแสงขึ้นมา และอีอย่างคือหู่นยนต์ตัวนั้นกระเด็นออกไป

ทำให้ผมรู้ว่า ผมมีพลังบางอย่างที่ไม่เหมือนคนอื่น

"มัวแต่มองอยู่ทำไมล่ะ รีบยิงพวกมันสิ"

เสียงของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าพูดกับลูกน้อง9คนและยิงปืนพวกนั้นใส่ทหาร

เวลาผ่านไป......

เราดูเหมือนจะกำจัดพวกทหารไปโดยไม่รู้ตัว แต่ทว่า มีหุ่นยนต์และทหารอีกหลายนายโผล่มาจากที่ไหนสักแห่ง

"ศัตรูมีทั้งหมด11คนครับ แต่ มีพลเรือนธรรมดาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย"

ทหารคนหนึ่งพูดรายงานให้กับหัวหน้าและดูเหมือนว่าคนที่ผมจะช่วยไว้น่าจะไปทำอะไรให้ทหารกันแน่นะ

เมื่อพวกผมกำจัดทหารได้ก็มีมาเพิ่มอีกขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถต่อสู้ได้อีก

"เอาสิ่งนั้นให้เขาซะ"

คนที่ใส่เสื้อคลุมบอกกับเด็กที่ใส่ชุดนักวิทยาศาสตร์คนนั้น

"จ...จะดีหรอคะ?"

เธอคนนั้นถาม

"ให้เขาไปซะ"

หลังจากนั้นเธอก็ถือกล่องใบนั้นวิ่งมาหาผมและในตอนนั้นหุ่นยนต์ของทหารคนหนึ่งก็วิ่งมาหาผมเช่นกัน

"รีบใช้นี่ซะสิ"

เธอเปิดกล่องใบนั้นและเผยให้เห็นของเหลวบางอย่างสีเหลืองใส่กระบอกฉีดยา ในจังหวะนั้นหุ่นยนต์ตัวนั้นยกปืนขึ้นมาเตรียมชาร์ตปืนเพื่อจะยิงใส่ผม

"เร็วเข้า!! ใช้มันสิ"

"ต...แต่ว่า"

"เร็วสิ ถ้าไม่อยากตาย"

ผมจึงหยิบกระบอกฉีดยาหนึ่งอันมาฉีดใส่แขนขวาของผม

"อ๊าาาาก....."

ผมสลบไปชั่วครู่........................................... (หลังจากนี้ลองเปิดลิงก์นี้ดูแล้วฟังไปอ่านไปสิhttp://www.youtube.com/watch?v=4ww-vl4vwl8)ผมลืมตาตื่นขึ้นมาและพบว่าแขนขวาของผมเปลี่ยนร่างเป็นแขนกลและทำให้รอยสักที่แขนซ้ายเปล่งแสงออกมาในตอนนั้นผมรู้สึกถึงพลังที่มีอยู่และใช้แขนขวาชกใส่หุ่นยนต์อย่างจัง ทำให้หุ่นยนต์ตัวนั้นกระเด็นไปหาทหารคนอื่นๆ ทหารพวกนั้นมาเพิ่มขึ้นอีก ผมจึงจัดการพวกนั้นจนทหารพวกนั้นหนีหายไปหมด และตอนนั้นแขนขวาของผมก็กลับเป็นแขนธรรมดาเหมือนเดิม รอยสักก็หายไป ทำให้ผมรู้สึกอ่อนแรงและสลบไป...............................]

E.N.D.[.C.H.A.P.T.E.R.1.]

[.T.O. | B.E. | C.O.N.T.I.N.U.E.]

ความจริง มีรูปภาพประกอบอยู่นะครับ แต่ยังวาดไม่เสร็จ เดี๋ยวค่อยเอามาลง
ปล.ยังไม่รู้เลยว่าเนื้อเรื่องกับชื่อเรื่องมันเกี่ยวกันตรงไหน(เดี๋ยวก็รู้แน่ หลังๆนะ)
ปล2.ตอนหลังๆในบท1เป็นยังไงไม่รู้ อยู่ดีก็เขียนแย่ลง
ปล3.ภาษาอังกฤษบางคำผมไม่แน่ใจนะครับ หากผิดตรงใหนช่วยบอกผมด้วย

น่าสนุกดีจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ