กระทู้18+ อาจมีเนื้อหาที่รุนแรง ควรใช้วิจารณญาณ

--
-----
--
หากว่าเรื่องนี้เป็นนิยาย มันคงเป็นนิยายภาคต่อของนิยายเรื่องแรกที่ผ่านไปแล้ว1ปี และไอ้1ปีที่แล้วที่ว่านั้น มีพระเอกกับนางเอกซึ่งรักกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมแต่เกิดเหตุให้ต้องเลิกกันเพราะต่างฝ่ายต่างก็เป็นสายเลือดคู่แค้นกัน พวกเลือดสีน้ำเงิน กับพวกเลือดสีแดง

"เฮ้ย ไอ้บอมบ์ มีอะไรแปะอยู่ที่ท้ายมอไซค์เอ็งวะ?"

วัยรุ่นคนหนึ่งพูดพลางจุดบุหรี่ที่อยู่ในปาก
มันคือเศษกระดาษที่มีข้อความเขียนไว้ว่า

"งานพิเศษ เงินดี โทร 092-221-xxxx"

"ทิ้งๆไปเถอะหว่ะ อย่าไปสนใจเลย"

วัยรุ่นคนเดิมแนะพร้อมพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าไอ้บอมบ์
นี่ถ้ามันสองคนไม่สนิทกันจริงคงมีลงหมัดลงมวยกันไปแล้ว

"เฮ้ย เดี๋ยวกลิ่นติดข้า ชั่วโมงต่อไปเรียนกับครูสมรนะเว้ย"

"สมรก็สมรดิวะ จะโดด"

วัยรุ่นพูดทั้งๆที่มีบุหรี่อยู่ในปาก แต่อีกมือก็ถือสมาร์ทโฟนอยู่ มันดูคลิปโป๊
ไอ้บอมบ์ก็มีสมาร์ทโฟนอยู่

"ฮาโหลครับ ที่นั่น 092-221-xxxx ใช่มั้ยครับ"

"เฮ้ย เอ็งโทรจริงดิ"

"พี่จะเอาไปทำอะไรหรอครับ สเปิร์ม?"

ไอ้มือบุหรี่ถึงกับเงิยหน้าขึ้นมาจากสมาร์ทโฟนเพื่อมองไอ้บอมบ์ให้แน่ใจถึงประโยคที่ได้ยิน
มันนิ่งอึ้งไปทั้งตัว ถ้าควันบุหรี่มันนิ่งตามเจ้าของได้มันก็คงจะนิ่งให้ด้วยความอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินเหมือนกัน
มั้นอึ้งไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีไอ้บอมบ์มันก็วางสายไปแล้ว

"เอ็งส่งคลิปโป๊มาให้ข้าทีสิวะ"

ตอนนี้บุหรี่ของมันลงไปเที่ยวบนพื้นดินแล้ว
และสมาร์ทโฟนก็ถูกไอ้บอมบ์ยืมไปเที่ยวห้องน้ำ
ตกลงว่าไอ้บอมบ์ก็โดดเรียนชั่วโมงครูสมรเพื่อทำงานพิเศษ เงินดี

นั่นคงจะเป็นต้นกำเนิดของเด็กผู้ชายคนนี้ ที่ถูกผลิตขึ้นเพื่ออะไรบางอย่าง
หน้าห้องทดลองนั้นมีป้ายแปะไว้ว่า Z-10 แสดงว่าการทดลองนี้คงไม่ใช่ครั้งแรกแน่
แต่ตัวมันนับว่าเป็นโชคดี ที่แขนขาไม่ละลายฉีกขาดไปในการทดลองเหมือน A B C 1 2 3 ที่ผ่านมา
มันเกิดมาเป็นเด็กผู้ชายที่แข็งแรงและสมบูรณ์กว่ามนุษย์ทั่วไปด้วยซ้ำ
มันจึงได้ถูกนำไปส่งในสภาพดีที่บนดอย คนจังหวัดทางเหนือเขาว่าใจดี ช่วงนั้นมีข่าวว่าเด็กถูกแม่ใจร้ายทิ้ง สงสัยว่าจะเป็นลูกของสาวใจแตกในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง นักข่าวคงตั้งใจจะเขียนให้คนรู้ว่าเป็นมหาลัยที่ไอ้บอมบ์มันตั้งใจจะเข้านั่นแหละ

มันถูกเลี้ยงขึ้นมาบนดอย มีสุขภาพดีวิ่งเล่นและเข้ากับเด็กทั่วไปได้ แต่มีบางอย่างที่ผิดปกติคือการเติบโตของมัน เพราะมันโตได้มากกว่าเด็กทั่วไป10เท่า สมแล้วที่นักทดลองพวกนั้นเรียกมันว่า Z-10 (ซี-เท็น) ชื่อมันนั้นอาจจะมาจากคำว่า ซาตาน ด้วยก็ได้
จนกระทั่งห้องทดลองต้องการตัวมันอีกครั้ง มันก็หายไปจากที่ที่มันไป กลับไปยังที่ที่มันจากมา
ตอนนี้ร่างกายมันก็น่าจะเท่าๆกับเด็กอายุ10ขวบแล้ว ในแววตาของมันเห็นคนหลายคนในชุดกาวน์สีขาว มันไม่รู้หรอกว่าชุดคลุมสีขาวๆนั้นเรียกว่าชุดกาวน์ เด็ก10ขวบรู้แต่เพียงว่าคนพวกนี้ใส่ชุดสีขาว มันก็ต้องเป็นสีที่ดี เป็นคนที่ดีตามความคิดตามนิทานโลกสวยที่ตัวนางเอกจะต้องผิวขาว หน้าก็ต้องขาวและอ่อนวัย และตรงกันข้ามคนแก่ชุดดำจะเป็นคนชั่วช้าที่มาพร้อมแอปเปิ้ล แต่โลกของความเป็นจริงกับโลกของนิทานมันต่างกัน

มีดผ่าตัดถูกกรีดลงบนแขนของเด็กชายวัย10ขวบ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ป่วยอะไร

"เบาๆนะ เดี๋ยวอวัยวะเสีย"

"วันปะทะกลางเมืองใกล้จะมาถึงแล้ว"

"เดี๋ยววันนั้นต้องเอาเด็กกับผู้หญิงไปบังกระสุนของผู้ชุมนุมฝ่ายตรงข้ามด้วยนะ"

"อ้าว ใช้เด็กกับผู้หญิงจะบังกระสุนได้ยังไง ทำไมไม่ใช้บังเกอร์ดีๆหล่ะ?"

"ก็เวลาที่เด็กกับผู้หญิงโดนกระสุน มันจะทำให้หัวรุนแรงของฝ่ายเราออกมารักความยุติธรรม เรียกร้องเสรีภาพกันมากขึ้นหน่ะสิ"

"อ๋อเข้าใจแล้ว"

คนในชุดกราวน์สื่อสารกันปกติ ทั้งๆที่เด็กชายวัย10ขวบกำลังกรีดร้องจากความเจ็บปวด มันไม่มีค่าพอที่จะใครจะเห็นใจหรอก ไม่มีค่าพอที่จะให้ใส่ยาชาหรือยาสลบด้วยซ้ำ

"พร้อมนะ"

"โอเคพร้อม"

เนื้อของเด็กน้อยเริ่มละลาย ความเจ็บปวดคงเหมือนกับผิวหนังเนื้อของมนุษย์ถูกกรดซัลฟิวริกละลายเข้าไป เด็กคนนี้คงถูกทดลองตัดต่อให้มีรูปร่ายกลายเป็นซาตานไปจริงๆซะแล้ว

มันเป็นจังหวะเดียวกันกับพวกมนุษย์พลังจิตเลือดสีตรงข้ามกำลังบุกเข้ามา
ผู้ที่ใส่ชุดกาวน์คนอื่นๆออกไปต้านการชุมนุมของพวกมนุษย์พลังจิตเลือดสีตรงข้าม ที่นี่เหลือเพียงชายหน้าตาดีเกินผู้ชาย ผู้สวมเสื้อกาวน์สีขาว และมันกำลังจ้องหน้าอย่างเคียดแค้นกับไอ้บอมบ์

"ใช้ผู้หญิงเป็นโล่มนุษย์"

ในหัวของต่างฝ่าย ต่างก็รู้แต่เพียงว่าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์พลังจิตที่มีสีเลือดต่างกับตน
ต่างก็มองเห็นความเลวของกันและกัน

"ออกมาเลย ซีเท็นลูกพ่อ"

ไอ้หล่อเสื้อกาวน์สีขาวปล่อยผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเอง และได้หลบหนีไป
เด็กคนนั้นที่ถูกดัดแปลงให้กลายเป็นปีศาจซาตานกำลังกระหายเลือดของมนุษย์พลังจิตเผ่าสีน้ำเงิน กลิ่นหอมของเลือดสีน้ำเงินทำให้มันมองไอ้บอมบ์อพร้อมที่จะใช้แขนดัดแปลงจะกินเลือดกินเนื้อไอ้บอมบ์ได้ตลอดเวลา ซ้ำร้าย ข้างๆนี้เองที่คู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกับไอ้บอมบ์ก็ปรากฏตัวออกมา มนุษย์พลังจิตเผ่าเลือดสีแดง ทำให้การต่อสู้นี้ยากขึ้นไปอีก

เรื่องผลของการต่อสู้ คงไม่ขออธิบาย และบทสรุปของทางนี้ก็คงต้องละทิ้งไว้
สุดหล่อเสื้อกาวน์สีขาว ไปไหนแล้ว?
มันอยู่ห่างออกไป3ห้องดันเจี้ยนนั้นเอง

"เลว"

เสียงเล็กๆของผู้ชายตัวเล็กๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลังของไอ้หล่อเสื้อกาวน์สีขาว
ชายตัวเล็กๆคนนั้นชื่อลูกพลับ เป็นน้องเล็กในแก๊งค์เด็กหลังหอ มือของมันถือเอกสารลับ Z-10อยู่

ห้องนี้มีลูกพลับที่มองหลังไอ้หล่อเสื้อกาวน์สีขาวอยู่อย่างเครียดแค้น

"มัวแต่มองความชั่วของคนอื่น แล้วความชั่วของฝ่ายตัวเองหล่ะ"

"ชั่วยังไง ตอนนี้ผมเห็นแต่คนเลวที่เอาเด็กและผู้หญิงมาบังกระสุนเป็นโล่มนุษย์"

"ผมจะบอกอะไรให้คุณได้ฟังนะ สเปิร์มที่ผลิดเด็กพวกนั้นมันก็มาจากมนุษย์พลังจิตเลือดสีน้ำเงินแหละ นี่ไง ความเลว ความเห็นแก่เงิน คุณลองคิดดูเอาเองเถอะ ถ้าคนมันไม่เลวจริง มันจะกล้าขาย สเปิร์มตัวเองเพื่อแลกกับเงินหรอ คนพวกนี้แหละที่เห็นแก่เงิน นี่หรอคนดีที่ที่ยวชี้หน้าคนอื่นว่าเลว แล้วตัวเองแค่ประกาศตัวว่ามีเลือดสีน้ำเงินก็เป็นคนดี แหม แค่ประกาศตัวว่าเลือดสีน้ำเงินก็เป็นคนดีได้ . . . "

"คุณว่าให้เราว่าเราเลว มันก็ไม่ได้ทำให้คุณเป็นคนดีขึ้นมาหรอก"

"ผมล่ะเบื่อจะพูดกับพวกหัวแข็ง แข็งเหมือนเจ้าตูบ เรื่องพวกนี้มันจะไม่เกิดเลย ถ้าไอ้บอมบ์เพื่อนที่แกว่าดีนักดีหนามันไม่เห็นแก่เงิน ไม่เอาสเปิร์มมาขาย เรื่องมันจะเกิดขึ้นหรอ?"

ที่ห้องนี้หมอกหนามาก เพราะไอเย็นที่เป็นอาวุธของไอ้หล่อเสื้อกาวน์
ลูกพลับวิ่งหนีไปรอบๆห้องแบบไร้ทิศทาง
ไอ้หล่อเสื้อกาวน์กระหน่ำยิงรัวด้วยน้ำแข็งหวังทำให้ลูกพลับได้ตายที่นี่ หมอกเริ่มบางลง
แต่ดูเหมือนว่าลูกพลับจะยิงสวนมาด้วยพลังรูปแบบเดียวกันทุกนัดจนกระทั่งความฉลาดจากเสื้อกาวน์สีขาวเริ่มเตือนสติไอ้หล่อให้หยุดยิงลูกพลับ

ห้องเริ่มเข้าสู่ความสงบลูกพลับก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว เหลือเพียงแต่ไอ้หล่อเสื้อกาวน์กับไอน้ำแข็งของมันที่จับเป็นก้อนตามผลึกคริสตัลสีใส ไอ้เด็กที่ชื่อลูกพลับคงย้ายมันมาวางที่ห้องนี้ เพราะคริสตัลชนิดนี้มีความสามารถในการสะท้อนพลังเวทย์ทุกชนิด

การที่ลูกพลับที่เป็นมนุษย์ธรรมดาต้องมาตาต่อตาฟันต่อฟันกับมนุษย์พลังจิตเป็นเรื่องที่อันตรายมาก และไม่มีทางที่จะชนะได้ด้วยมือเปล่า นี่เองคงเป็นสาเหตุที่ลูกพลับวิ่งลงไปมาในห้องแบบไร้ทิศทาง นั่นเป็นเพราะเพื่อที่จะหลบคริสตัลสีใสเหล่านี้ที่ตัวเองได้เอามาวางไว้เป็นกับดักมนุษย์พลังจิตด้วย

หมอกจางจนหมดไป เหลือตัวอักษรที่ผนัง เขียนด้วยสีเทียนของเล่นประจำตัวของน้องลูกพลับว่า

"การชี้ว่าคนอื่นชั่ว แต่ตัวเองก็ชั่วเหมือนกัน นั่นก็จริง แต่การที่ตัวเองทำชั่วและบอกว่าทีคนอื่นยังชั่วได้ นั่นเป็นเรื่องจริงที่น่าละอายยิ่งกว่า"

แต่ที่เห็นเด่นชัดที่สุดคงเป็นคำว่าคุย ซึ่งน่าจะเป็นของสมนาคุณที่ลูกพลับเขียนขอบคุณที่ได้คุยกัน
ซึ่งเขียนด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษ3ตัว "เค ยู วาย"

กลับมาที่ห้องเดิมที่ห่างออกไป3ดันเจี้ยน ที่นี่มีบอมบ์ที่เป็นมนุษย์พลังจิตเลือดน้ำเงินอยู่
แต่มันแตกต่างจากตอนแรกที่หน้ากากของมนุษย์พลังจิตเลือดสีแดงได้หลุดออก ซีเท็นก็โดนทำลายลงไปแล้ว ความเครียดแค้นชิงชังที่ชายหนุ่มมีต่อเลือดสีตรงกันข้ามนั้นหายไปหมดสิ้น เขากำลังอุ้มมนุษย์พลังจิตเลือดสีแดงขึ้นมาทั้งน้ำตา เธอคนนี้คือคนที่บอมบ์รู้จักดีแบบที่ลูกพลับพูดจริงๆ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นคนๆนี้ สิ่งที่มันคิดคือ มันจะทำอย่างไรต่อไปกับคำว่า "รู้จัก" "รัก" "ผูกพัน" "เพื่อน" หรือคำใดใดที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น สิ่งที่ในใจบอมบ์คิดตอนนี้คือ เราสองคนเป็นศัตรูเลือดต่างสีกันเสียแล้ว เราไม่อาจจะอยู่ด้วยกันในสงครามสีเลือดได้เลย เราไม่อาจจะพูดคุยกันได้ต่อไปอีก ต่างฝ่ายอาจจะมีแผนซ้อนแผนฆ่า หรืออื่นๆที่มากกว่านั้น

จากวันนั้นถึงวันนี้ผ่านมาปีกว่าๆ วันนี้เป็นวันสำคัญที่ทุกคนทั่วประเทศรู้กัน
ศพของผู้คนที่ตายในสงครามเลือดสี ครบวันที่ต้องนำมาทำพิธีจริงๆจังๆเสียที
ทุกคนต่างก็เศร้ากับความตายที่เกิดขึ้นตรงหน้า เรื่องพวกนี้มันจะไม่เกิดขึ้นได้หรือไม่
แต่สงครามนั้นก็ยังไม่จบ มนุษย์ที่มีพลังวิเศษยังคงต้องฆ่ากันต่อไป
งานศพนี้จึงเป็นงานศพที่มีแต่เผ่าเลือดสีน้ำเงินเท่านั้น
พลังวิเศษนั้น เป็นพรจากสวรรค์หรือเป็นคำสาปจากนรกกันแน่นะ?

วันนี้บอมบ์คงทำใจเรื่องที่รู้ความจริงของมนุษย์พลังจิตเลือดสีแดงได้แล้ว หลังห่างกันมาปีกว่าๆ
ลูกพลับตัดสินใจที่จะบอกบอมบ์ให้รู้เรื่องซีเท็นในวันนี้

ผู้คนต่างก็ไปร้องให้ที่หน้ารูปศพ ศพของคนอันเป็นที่รักของตัวเอง ซึ่งอัดกรอบมาอย่างดี
แต่ที่งานศพนี้มีสิ่งที่แปลกก็คือ รูปของเด็กชายวัย10ขวบที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีกรอบรูปใส่ ไม่มีดอกไม้ ไม่มีธูป เป็นเพียงภาพใบเล็กๆใบเดียวที่ไม่มีใครร้องไห้ที่หน้ารูปภาพศพ ซีเท็นคือคนที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครเห็นว่ามันเป็นคน ไม่มีใครคิดถึง ชีวิตของมันเกิดมาและจากไป

เวลานี้ลมพัด รูปนั้นปลิวตกไปในงาน ผู้คนที่มองไม่เห็นต่างก็เหยียบรูปซ้ำไปซ้ำมาจนรูปนั้นมีแต่ฝุ่นและรอยรองเท้า เขาเป็นเด็กในสงครามที่ไม่มีใครรัก ไม่มีใครชอบ ทั้งเผ่าสีแดงหรือสีน้ำเงินก็ตาม

เอกสารลับหมึกพิมพ์เริ่มจางหายไปจนไม่มีอะไรเหลือให้อ่านแล้ว ลูกพลับมองเอกสารนั้นและพยายามเปิดอยู่นานที่จะหาข้อความสักเพียงเล็กน้อยที่หลงเหลืออยู่ แต่ก็ไม่มีอะไรที่เป็นหลักฐานเพียงพอที่จะให้เพื่อนๆเชื่อเขาได้เลย ลูกพลับจึงใช้สีเทียนของตัวเองเขียนทับลงไปว่า

"คนที่ให้กำเนิด นับว่ามีพระคุณ แต่ผู้มีพระคุณแบบนี้หาที่ไหนก็ได้
แต่คนที่เลี้ยงดูได้นั้น นับว่าเป็นผู้มีพระคุณที่แท้จริง ซึ่งยิ่งใหญ่และหาอะไรมาทดแทนไม่ได้"

รูปภาพของเด็กคนนั้นหลิวหายไปในงานศพ เอกสารลับนั้นเจือจางไปตามกาลเวลา

ไม่มีใครรู้จักเขา ไม่มีใครพูดถึงเด็ก10ขวบคนนั้นอีก

http://studentto.blogspot.com/2014/08/10.html

ผมชอบน่ะ เนื้อหาที่สั้น แต่รวบรัดดี นิยายที่ตอนจบเป็นแบบปลายเปิด กับการเสียดสี
ที่เอามาใส่ได้ลงตัวพอตัวเลยทีเดียว แต่ยังมีบางอย่างที่เป็นจุดที่ยังไม่เคลีย คือปูมหลังกับ
แบ็คดราวด์จองเรื่อง ที่อาจจะใส่ไม่ได้เนื่องจากความรวบรัดของเนื้อหาเอง แต่โดยรวมแล้ว สนุกดีครับ
'w'b

ผมชอบน่ะ เนื้อหาที่สั้น แต่รวบรัดดี นิยายที่ตอนจบเป็นแบบปลายเปิด กับการเสียดสี
ที่เอามาใส่ได้ลงตัวพอตัวเลยทีเดียว แต่ยังมีบางอย่างที่เป็นจุดที่ยังไม่เคลีย คือปูมหลังกับ
แบ็คดราวด์จองเรื่อง ที่อาจจะใส่ไม่ได้เนื่องจากความรวบรัดของเนื้อหาเอง แต่โดยรวมแล้ว สนุกดีครับ
'w'b

ขอบคุณจ้ะ ปอจะปรับปรุงให้ดีขึ้นต่อไป อิอิ



อันนี้เป็นรูปของแถม เรียงจากซ้ายไปขวาครับ อิอิ
เอ้(นางเอก)
บอมบ์(พระเอกเลือดสีน้ำเงิน)
ลูกพลับ(มนุษย์ธรรมดา)
พี่ชิต(รุ่งพี่ของพระเอกเลือดสีน้ำเงิน)