เขียนด้วยความไร้สาระ และเอาฮาล้วนๆ
มีส่วนมากที่ไม่ได้ขัดเกลา เพราะความกระสันอยากเขียนให้จบเร็วๆ

คำเตือน : มีคำหยาบเกรียน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ 15 ขวบขึ้นไป


---จอง ทำสารบัญและอื่นๆ---

เป็นธรรมดาที่ในรั้วโรงเรียนจะมีผู้คนหลากหลายประเภทมารวมอยู่ด้วยกัน เรียนรู้ซึ่งกันและกัน และอาศัยอยู่ร่วมกันให้ได้ สำหรับความหลากหลายเหล่านั้นก็จะมีหลายชนิด ทั้งดี ไม่ดี แย่ และไม่แย่ ผสมกันไป อาทิเช่น อัจฉริยะ เนิร์ด โอตาคุ ติสท์ นักกีฬา ดาวเด่น นักเลง อันธพาล และก็... เกรียน

คมคายวิทยา อักษรย่อ ค.ว. โรงเรียนที่เลื่องชื่อเรื่องอันธพาลมาก นักเรียนที่นั่นต่อยตีกันแทบจะทุกวัน อาจจะเป็นเพราะสาเหตุที่นิสัยส่วนมากของเจ้าพวกนั้นคือเกรียน และชอบกวนตีนเป็นอย่างมาก จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่จะมีเรื่องราวแบบนี้ สำหรับขนาดของโรงเรียนค่อนข้างจะใหญ่เอาเรื่อง เนื่องจากบรรจุพวกนักเรียนนักเลงที่ไม่มีที่เรียนมาไว้อยู่ที่เดียวกัน และนี่ก็คือวันหนึ่งหลังการเปิดภาคเรียนไปไม่เท่าไหร่

............

“เอาล่ะ... สำหรับคำถามข้อแรก เราจะให้เพื่อนมาตอบคำถาม”
อาจารย์ชูศิลป์ขยับแว่นเล็กน้อย สายตาอันคมเฉียบภายใต้แว่นกลมๆ จ้องมองไปที่หนังสือเรียนที่ถูกจับอยู่โดยมือซ้ายของอาจารย์ แกใช้มือขวาขยุ้มหัวอันฟูฟ่องของแกเล็กน้อย ผมนั้นสีขาวหงอกแต่ก็มีสีดำปะปนอยู่ ดูท่าทางแกจะติสท์สมชื่อจริงๆ แต่เห็นอย่างนี้แกเป็นถึงอาจารย์สอนวิชาสายวิทย์เชียวล่ะ

“ว่าไง ใครอยากตอบคำถาม หรือจะสุ่มดี”
แกหลับตายิ้มด้วยท่าท่างใจดี แต่ท่าทางของนักเรียนในห้องนั้นดูไม่ค่อยจะดีใจตามเอาซะเลย

“นักเรียนในห้องมี 42 คน โอกาสก็คือ 1 ใน 42 แง่มๆ”
เด็กใส่แว่นท่าทางเนิร์ดๆยกเท้าขึ้นมานับเลข ภายใต้ตาเหลือกๆอันแสนน่ากลัว

“บรึ๋ย... เอาไงดีวะ ถ้าสุ่มได้กรูละก็ กรูตายแน่นอน”
เสียงสั่นๆของเจ้าเด็กอีกคนที่นั่งอยู่ประมาณกลางห้อง เจ้านั่นกัดมือตัวเอง ก่อนจะเอาหัวยัดเข้าใต้เก๊ะ

“ฮ่าๆ แค่นี้ก็รอดแล้ว คริๆ” ไม่พูดเปล่า เอาหัวเขย่าโต๊ะด้วยสองสามที
“เจ้าบ้าเอ๊ย! ทำอย่างนี้คิดว่าอาจารย์ไม่เห็นรึไงวะ โง่จริงๆเลย”
เจ้าตัวโตกว่าที่นั่งข้างๆบ่น ก่อนจะโชว์วิธีเทพให้ดู ด้วยการวิ่งออกจากห้องเรียนไปท่ามกลางความเงิบของนักเรียนในห้อง

…มรึงโง่กว่าแม่งอีก!! นี่คือเสียงในใจของนักเรียนในห้องนี้

หลังจากวิ่งออกไปพ้นประตูได้ไม่กี่ก้าว
ป๊าบๆ อ๊าก... เกิดเชี่ยไรวะเนี่ย... ม่ายยยย..
ไปไม่ทันไร ก็สลบเหมือดอยู่หน้าห้องซะแล้ว น่าสงสารจริงๆ การใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนนี้เป็นสิ่งอันตราย อย่างที่เห็นเจ้านี่ทะเลอทะล่าเดินเข้าไปกลางวงนักเลงที่กำลังตีกัน จึงโดนยำตีนไปทานอย่างเอร็ดอร่อย… R.I.P
.
“อืม... จะสุ่มยังไงดีนะ?”
อาจารย์ใจเย็นผิดคาด แกคงจะเจอกับเรื่องแบบนี้จนชิน แต่นั่นก็ไม่ทำให้นักเรียนในห้องใจเย็นตามไปด้วยเลย
สักนิด นักเรียนในห้องยังคงนั่งบนโต๊ะนักเรียนด้วยอาการสั่นเทา

ท่ามกลางความเงียบชัน ก็มีเด็กผู้กล้าคนหนึ่งยืนขึ้นมา และชูมือขึ้นอย่างห้าวหาญ เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นหาอาจารย์ ก่อนจะพูดอย่างมั่นใจสุดๆ ว่า

“เลขที่ตามวันที่สิครับอาจารย์!” เด็กผู้กล้าคนนั้นยิ้มแฉ่ง
...เงิบ! มันช่างเป็นวิธีที่เทพมาก อึ้งกันเป็นแถบ!

เจ้าเด็กเนิร์ดตาเหลือกค่อยๆหันหน้าไปทางเด็กผู้กล้า
‘เลขที่ของมรึงมัน 33 นี่หว่า ไอ้สราดดบลาร์ค’

เด็กเนิร์ดได้แต่พูดในใจ เพราะรู้ๆกันดีกว่าบลาร์ค เด็กคนนั้นมีอำนาจมากมาย เป็นถึงสมาชิกของแก๊งโอโล่ ที่ใครๆก็ไม่กล้าแหยม แม้แต่จะเข้าไปทักทายยังต้องคิดแล้วคิดอีก ถ้าคิดจะหาเรื่องด้วยละก็ ควรโทรไปบอกพ่อ โทรสั่งจองโลงศพซะตั้งแต่เนิ่นๆ เวลาตายขึ้นมา จะได้ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมากมาย

แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เจ้าเลขที่ 32 ขึ้นไปก็ยิ้มดีใจร่าตามบลาร์คไปอีกคน

“เอางั้นก็ได้นะ ว่าแต่วันนี้วันที่เท่าไหร่จ๊ะนักเรียน?”
บลาร์คนั่งลงหลังจากได้ยินคำตอบอันน่าพอใจ

“คร่อก... ฟี้... เอ๊ะ...! วันนี้วันที่ 33 ครับผม!”
เด็กตัวเล็กๆหัวเกรียนทั้งหัวซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ดีๆ พอได้ยินอาจารย์ถามจึงเผลอตื่นขึ้นมาตอบ แต่ทว่าทั้งห้องกลับเกิดออร่าแปลกประหลาดขึ้น

“33 เหรอ... งั้นเลขที่ 33 ยืนขึ้น” อาจารย์ชูศิลป์ยิ้มอย่างอบอุ่น แต่ไม่ทำให้ออร่านั้นเย็นขึ้นเลย

“ไอ้สัสฮังเอ๊ย วันที่ 33 พ่องมึงสิ” บลาร์คเงิบและโกรธเป็นอย่างมาก นี่จึงเป็นเหตุให้เกิดออร่าแปลกๆนั้นขึ้นมา

“เอาล่ะ ตอบมาซะ ข้อแรกทำยังไง อธิบายให้ละเอียดด้วย” อาจารย์เริ่มดุขึ้น ทำให้ทั้งห้องเกิดอาการกลัวขึ้น พวกเขารู้ดี ถ้าหากอาจารย์ชูศิลป์แกอารมณ์ร้อนเมื่อไหร่จะมีเรื่องที่น่ากลัวเกิดขึ้น

แกร๊ก..

บลาร์คเอียงคอมองไปที่ฮังด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะเอานิ้วมาทำท่าปาดคอก่อนจะหักคอ เป็นสัญญาณว่า ...พักเที่ยงมึงตายแน่...

“เชี่ยละไง” ฮังเริ่มสั่นๆหลังจากที่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป...

มีเรื่องมาให้อ่านอีกแล้ว ต้องปักหมุดละ

มใีให้อ่านอีกแย้ว แต่ไม่มีเวลาเบย

ชอบๆ ชอบแนวโรงเรียน

แนวความเป็นจริง